Mijn reis door de wereld van het prentenboek de afgelopen week was inspirerend. Eigenlijk begon die reis anderhalve maand geleden toen ik Max en de Maximonsters las en bekeek. Want bij een prentenboek kijk je vooral. Het zijn de beelden die de fantasie op gang moeten helpen.

Mijn reis werd deze week steeds spannender toen ik probeerde te achterhalen waar de kracht van het prentenboek vandaan komt, waarom kinderen ze zo betoverend vinden. De zoektocht naar de werking van boeken zal waarschijnlijk een constante gaan worden op dit blog. Want het is die vraag die mij vooral fascineert: waarom is het een mooi, spannend of ontroerend boek? Waarom kun je het boek niet meer wegleggen, moet je het in één ruk uitlezen? Hoe doet de schrijver dat? Welke technieken gebruikt hij of zij? En waarom werken die technieken?

Die vragen heb ik ook kort proberen te beantwoorden bij Max en de Maximonsters. En dat heeft me nieuwsgierig naar wat ik van andere prentenboeken ga vinden. Ik weet wel dat je een prentenboek het beste samen met een kind kunt lezen of aan hem of haar voorlezen, maar ik denk dat ik toch maar eens naar de prentenboeken kijk. Ze hebben me namelijk wel geraakt.

En het mooie aan prentenboeken is dus dat het structureel lezen van prentenboeken nuttig is voor de leerprestaties van jonge kinderen, zoals ik eerder deze week al meldde.

Nieuwsgierig gemaakt

Het prentenboek heeft mij dus nieuwsgierig gemaakt. Nieuwsgierig naar Kikker van Max Velthuijs. Ik kan mij uit mijn jonge jaren een verhaaltje herinneren over een kikker, het boekje kan ik echter niet meer vinden, dus ik weet ook niet of het van Velthuijs was. Ook de enthousiaste reacties eerder deze week van Elja over I want my hat back – in het Nederlands verschenen als Ik wil mijn hoed terug – en over het werk van Charlotte Dematons maken dat ik toch nog dieper in het prentenboek wil duiken. Het smaakt naar meer.

Beeldtaal

Wat mij deze week nog meer frappeerde was de kracht die van illustraties uitgaat. Zelf heb ik nooit heel veel om illustraties gegeven, hoewel ik die van Quintin Blake bij de boeken van Roald Dahl erg mooi vond. Maar deze week ontdekte ik in Max en de Maximonsters en in de vakliteratuur die ik las dat er toch een bepaalde magie van illustraties uitgaat, zeker voor jonge kinderen. Het geeft hun de mogelijkheid zelf een verhaal te vertellen. Illustraties zijn voor hen dus belangrijk. Ik hoop dat ik die magie ook zonder illustraties heb kunnen overbrengen. Ik denk dat ik nog een keer met een themaweek terugkom op beeldtaal. Met wat geluk kan ik dan op internet ook prenten vinden die mijn verhaal ook beeldend duidelijk maken.

Dit is het zevende en laatste deel in een reeks over prentenboeken en Max en de Maximosters van Maurice Sendak.