Magisch

Gisteren herlas ik dus De Roos en het Zwijn van Anne Provoost. Ik ben nog steeds onder de indruk. Het verhaal voelt magisch aan. Provoost slaagt er met weinig woorden in enorm veel te vertellen en ze weet je ook echt te raken. Het is de magie die bij een goed sprookje hoort.

Toch heb ik de indruk dat ik het verhaal niet als een sprookje lees. Ik zie het eerder als een soort van tragedie. Provoost speelt met de wetten van het genre en hoewel ze dus weinig woorden gebruikt, zegt ze enorm ze veel. En daar bedoel ik niet alleen dat het verhaal me heeft geraakt. Nee, ik bedoel het ook letterlijk. Er gebeurt ontzettend veel in het verhaal. Meer dan je eigenlijk op basis van een lengte van 111 pagina’s zou verwachten. Het verhaal loopt over van de gebeurtenissen en toch gaat het verhaal nergens over het randje. Het past precies.

Een korte schets van de inhoud

Omdat ik me bewust ben van het feit dat ik met iedere samenvatting van het verhaal Anne Provoost en de personages uit het boek tekort zou doen, beperk ik mij tot een uiterst summiere beschrijving. Daarenboven zijn er op internet voldoende uitgebreidere samenvattingen te vinden. Dit alles gezegd zijnde toch een poging.

De jongste dochter van een Antwerpse handelsreiziger ontwikkelt zich van een doorschijnende baby van wie iedereen verwacht dat ze snel zal sterven tot de mooiste vrouw van de wijde omgeving. Ze is echter te mooi om een man te vinden en sluit alleen vriendschap met een knobbelzwijn. Jaren later sterft dat zwijn door haar schuld. Uit boosheid zadelt ze haar vader op met een onmogelijke opdracht. Door die opdracht steelt hij een witte roos bij een rijke man. De man eist genoegdoening en de dochter wordt zijn dienstmeid. Hoewel de man misvormd is, voelt ze zich wel tot hem aangetrokken.  Haar vader heeft echter groot verdriet en ze keert terug naar huis. Maar daar mist ze de misvormde man zo dat ze toch naar hem teruggaat.

Sprookje of toch niet?

De Roos en het Zwijn wijkt nogal af van het sprookje Belle en het Beest. Zo is bij Provoost de Roos degene die moet worden verlost en dat is in de bekende uitvoering het Beest. Daarnaast blijft het Zwijn lelijk terwijl het Beest uiteindelijk in een prins verandert waardoor Belle en het Beest nog lang en gelukkig leefden. Dat laatste valt bij de Roos en het Zwijn te betwijfelen. De Roos en het Zwijn komen weliswaar bij elkaar, maar het Zwijn blijft lelijk en de Roos is verscheurd door het verdriet om haar vader. Dat roept de vraag op of je het verhaal van Provoost wel een sprookje kunt noemen. Die vraag ik morgen proberen te beantwoorden.

Dit blog is wat droger geworden dan eigenlijk de bedoeling was. Voor de magie heb ik echt de woorden van Provoost nodig. De komende dagen zal ik dan ook mijn blog met een aantal citaten proberen te verlevendigen.

Dit is het tweede deel van een reeks over sprookjes en De Roos en het Zwijn van Anne Provoost.