Max en de Maximonsters: prentenboeken

Intro

Vorig jaar juni overleed Maurice Sendak op 83-jarige leeftijd. Het bericht viel me op omdat ik de naam Sendak kende van mijn studie en ik kende ook de titel van zijn bekendste prentenboek. Het boek dat hem beroemd maakte. Dat was Max en de Maximonsters. Het verscheen oorspronkelijk in 1963 als Where the wild things are en de Nederlandse vertaling verscheen in 1968. Ik was Where the wild things are tijdens het schrijven van mijn afstudeerscriptie tegengekomen en het had ook mijn belangstelling getrokken, maar het kwam er niet van om het te lezen. Nadat van zijn overlijden hoorde, heb ik boek – in Nederlandse vertaling – snel aangeschaft. En de de komende week wil ik het over dit boek gaan hebben.

De rol van het prentenboek

Mijn bespreking van Max en de Maximonsters wil ik aangrijpen om wat uitgebreider in te gaan op de betekenis van het prentenboek bij de ontwikkeling van leesvaardigheid bij jonge kinderen. De personages uit prentenboeken die hun worden voorgelezen en waar zij naar kijken zijn immers de eerste literaire jeugdhelden waarmee zij kennismaken, ook al kunnen ze dat later misschien niet altijd herinneren.  Soms ook maakt een prentenboek juist wel een blijvende indruk. Over de rol van het prentenboek valt dus wel het nodige te zeggen.

Nederlandse prentenboeken

Ook zal ik deze week kijken naar het Nederlandse prentenboek. In 2010 werd op de Dag van de Literaire Jeugdhelden namelijk Kikker uit de gelijknamige prentenboekenserie van Max Velthuijs benoemd tot de ultieme literaire jeugdheld van Nederland. Meer informatie over die dag is hier te vinden. Dus prentenboeken maken duidelijk indruk op lezers. Ik zal proberen de vraag naar hoe dat komt te beantwoorden. Hopelijk kan ik dat staven met voorbeelden van bekende Nederlandse illustratoren.

Max en de MaximonstersWhere_The_Wild_Things_Are_(book)_cover

Het is al laat op de avond als ik dit schrijf dus ik hou het blog voor vandaag iets korter. Ik wil zonder al te diep op de inhoud in te gaan al wel enkele aspecten van Max en de Maximonsters belichten. Zowel de (korte) teksten uit het boek als de prachtige en soms paginavullende kleurenillustraties zijn van de hand van Maurice Sendak. Het verhaal lijkt enigszins op het bekende Erik of het klein insectenboek van Godfried Bomans. Het verhaal heeft daarnaast wel iets weg van een sprookje, maar je kunt het ook prima lezen als een avonturenverhaal. En dat laatste was overigens de reden dat ik het boek tijdens mijn studie tegenkwam.

Morgen meer.


Dit is het eerste deel in een reeks over prentenboeken en Max en de Maximosters van Maurice Sendak.