Zoals al aangekondigd wil ik deze week achterhalen waarom de boeken van Jan Terlouw mij in mijn jeugd zo boeiden. Voor de duidelijkheid; het is niet iets wat me verwondert en ik kijk ook absoluut niet op de boeken neer, mocht die suggestie door mijn formulering gewekt zijn.

[Ik bekijk sowieso geen enkel boek met dédain. Je zult mij nooit negatief over een een boek horen spreken, of negatief zijn over iemands boekenkeuze. Ik huldig het standpunt dat over smaak wel te twisten valt, maar dat je smaak wel te respecteren hebt. Natuurlijk sommige boeken vind ik mooier dan anderen, spannender, emotioneler; diepgravender, gelaagder enzovoorts dan andere, maar als jij over zo’n boek een andere mening hebt, vind ik dat prima. Dan kunnen we het er nog eens over hebben, maar als onze standpunten niet bij elkaar komen, even goeie vrienden. Het gaat mij om het plezier dat je aan boeken beleeft, welke boeken dat dan zijn, maakt mij helemaal niet uit. Zelfs als je geen plezier aan lezen, vind ik dat prima, maar dan was je vermoedelijk niet op dit blog terecht gekomen.]

Terug naar De Kloof. Ik heb nog niet echt een goed evenwicht kunnen vinden tussen boeken lezen, dagelijks bloggen, blogs lezen, en andere vrijetijdsbestedingen, dus ik ben minder ver in het boek dan ik gehoopt had. Toch, ondanks dat pas vijf hoofdstukken uit het boek heb gelezen, heb ik wel al enig idee waarom het boek me aansprak toen ik het als twaalfjarige las. Voor in het boek stond mijn naam en de datum van 5 december 1992, dus rond die tijd zal ik het boek wel hebben gelezen.

Terlouw beschrijft zijn personages met een behoorlijke diepgang, meer dan in de Kameleon-reeks, maar vermoedelijk minder dan Anne Provoost in De Roos en het Zwijn. Hij geeft zijn verhaal ook een duidelijke setting mee; je ziet de locaties als het ware voor je omdat Terlouw ze uitgebreid beschrijft. Dat ik een verhaal kon verbeelden sprak me altijd aan. Verder zit in het verhaal redelijk wat actie, of in ieder geval een belofte van actie. De intrige staat in korte tijd en die maakt dat je verder wilt lezen.  Dat de hoofdpersonages van dezelfde leeftijd als de beoogde lezer, of net iets ouder, is ook keurig volgens het boekje. Dat zorgt maximale identificatie. Dat die hoofdpersonen een jongen en een meisjes zijn spreekt dan voor zich.

Eigenlijk het enige wat nu ik aan te merken heb, is de wel erg aanwezige alwetende verteller. Maar of me dat als twaalfjarige al is opgevallen…

Dit is het tweede deel van een vierluik over De Kloof van Jan Terlouw.